یکی از آیاتی که بسیار جا دارد روی آن فکر کنیم و واقعاً مطلب دارد و ممکن است ما – چه بدانیم و چه ندانیم- یکی از مصادیق آن باشیم، آیه ای است که تا به حال هر چه می خوانده ایم، حمل بر قیامت می کردیم؛ این آیه شریفه است:
إِنَّ شَجَرَهَ الزَّقُّومِ طَعَامُ الْأَثِیمِ؛[۱]
همانا درخت زقوم، غذای گناهکاران است.
شاخه های آن شجره همه جا هست. وقتی انسان زیاد شلوغ می کند [بسیار در خطا فرو می رود]، «اثیم» می شود؛ منتها شلوغی مراتب دارد و فقط همین غفلت ها نیست. هر وقت انسان غافل شود، یک عارضه ای دامن گیر او می شود. اگر انسان یک جایی پایش را خطا گذاشت، برای او تبعاتی دارد؛ مثلا حرفی نامناسب زده و هرچند فکر می کند فقط یک حرفی زده، ولی با آن حرف، دل یک مؤمن را رنجانده؛ مگر این کم است؟! گاهی همین کار، حاصل و محصول انسان را به باد می دهد! بزرگان که این قدر از غیبت پرهیز می کردند، برای همین است که گاهی شخصیت یک نفر با یک کلمه له شده است. با تکرار چنین اشتباهاتی، انسان أثیم می شود. وقتی اثیم شد، خوراک معنوی او زقوم می شود؛ چه بداند و چه نداند. بعد هم به عوارض آن مبتلا می شود؛ از جمله قساوت قلب می آورد، توفیقات را می برد.
این نشان می دهد که در باطن امر هم قضایا، طبقه بندی شده و دقیقاً مشخص است؛ یعنی در برزخ و عالم غیب و باطن عالم هم این گونه است که مرتبه و درجه بندی هست؛ مثلا عده ای از اهل شجره  زقوم، شرک دارند، و گروهی بیشتر مواظب بوده اند، مراتب پایین تر و ضعیف تری از مشکلات را دارند و همین طور الی آخر.
کاری که ما در شبانه روز انجام می دهیم، این است که به گونه ای داریم بین ذکر ذاکرین و یک سری مشکلاتی که نباید باشد، جمع می کنیم [یعنی هم ذکر و عبادت انجام می دهیم و هم مشکلات و اشتباهاتمان را ادامه می دهیم و اصلاح نمی کنیم]؛ لذا فایده نمی رساند. باید صفحه و دیوارِ باطن پاک باشد تا رنگ معنوی روی آن بنشیند.
--------------
پی نوشت ها:
[۱]. سوره دخان، آیه ۴۳ و ۴۴.
---------------
منبع: بنیاد هاد