« هر که بمیرد و امام زنده و آشکار خود را نشناسد، به مرگ جاهلیّت مرده است؛ یعنی بت پرست و بی دین از دنیا رفته است.

اصلاً اگر امام نباشد، صددرصد خدا عبادت نمی شود.
«مَنْ مَاتَ وَ لَيْسَ عَلَيْهِ إِمَامٌ حَيٌّ ظَاهِرٌ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّةً» هر که بمیرد و امام زنده و آشکار خود را نشناسد، به مرگ جاهلیّت مرده است؛ یعنی بت پرست و بی دین از دنیا رفته است.
جالب این است که می گوید امام ظاهر و آشکاری نداشته باشد «وَ لَيْسَ عَلَيْهِ إِمَامٌ حَيٌّ ظَاهِرٌ»، لذا اولیاء الهی می گویند: امام از ما غایب نیست، بلکه ما از امام غایبیم.
پس شناخت امام لازمه کار است و امام هم حتماً باید باشد و إلّا هیچ چیزی شناخته نمی شود و انسان باید امام را حاضر، ناظر و ظاهر ببیند.
این که اولیاء الهی پیشوای ما هستند، برای این است که آن ها امام را می بینند و امام برای آن ها ظاهر است، امّا ما نمی بینیم.
اصلاً نمی شود آنها امام را نبینند. این که نمی گویند امام را می بینند، کار درستی است؛ چون دکّان و بازار و دروغ گو بسیار زیاد شده است و إلّا اتّفاقاً آن ها باید بگویند ما امام را می بینیم، منتها آن قدر خرابکار زیاد است که نمی توانند بگویند و این درد است.