پر کردن اوقات فراغت، یکی از دغدغه های مهم خانواده ها و مسولان فرهنگی کشور است. طلاب علوم دینی، علی الخصوص طلاب تبلیغی نباید از این مقوله غافل شوند و با اخلاق و رفتار دینی خود، مخاطبان جوان خود را به این سمت و سو متمایل کنند که اوقات فراغت به معنی اوقات بیکاری نیست.
بسیاری از روحانیون در ایام تابستان که مصادف با تعطیلات مدارس است، به تبلیغ می روند. این تعطیلات تابستان فرصتی را برای مبلغان فراهم آورده است تا با جوانان و نوجوانان، بیشتر مرتبط باشند و اوقات فراغت آنان را مدیریت کنند(مثلا در کانونهای مساجد)
مبلغ با انگیزه و دغدغه مند می داند که: «فَإِذا فَرَغْتَ فَانْصَبْ‏؛ پس هنگامى كه از كار مهمى فارغ مى‏ شوى به مهم ديگرى پرداز.»[1] پیام آیه این است که یک مسلمان نباید فراغت را به معنی بطالت بداند و باید برای پیشرفت دینی و کاری و شخصیتی خود، حتی در اوقات تعطیلی تلاش کند.
نکته مهم: خیلی از دانش آموزان با شرکت در کلاسهای تابستانی(کلاس ورزشی، نقاشی و کلاس قرآن) به موفقیتی دست می یابند که چه بسا در کلاس دبیرستان و دانشگاه، آن موفقیتها را کمتر کسب کنند و اوقات فراغت، پله ای شود برای موفقیت آنان در مسیر زندگی.
اگر روحانیون بتوانند با اخلاق و رفتار گیرا و جوان پسند(بطور متعارف)، طرز تفکر فوق(استفاده بهینه از اوقات فراغت) را به نسل جوان انتقال دهند، هم در تبلیغ خود موفق می شوند و هم در فرهنگ سازی برای اوقات فراغت، نقش خود را به نحو احسن ایفا خواهند کرد.

پی نوشت:
1ــ شرح/7