دعای تعجیل فرج دوای دردهای ماست، در روایت است که: در آخرالزمان همه هلاک می شوند، «إِلا مَنْ دَعا بَالْفَرَجِ؛ مگر کسانی که برای [تعجیل] فرج دعا کنند».[1]
ائمه ما علیهم السلام با این بیان خیلی به اهل ایمان و شیعیان عنایت کرده اند تا خود را بشناسند. علامت گذاری برای آنهاست: یعنی اگر برای فرج دعا می کنید، علامت آن است که هنوز ایمانتان پابرجاست. دستورهای عجیب و غریب دیگر هم داده اند، زیرا در آخرالزمان گرفتاری اهل ایمان خیلی سخت می شود به حدی که در روایت آمده است: «بَعْدَ ما مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً؛ بعد از آنکه زمین از جور و ستم پر می شود».[2]

و شاید در روایت وارد شده باشد که: «ینْکرُهُ أکثَرُ مَنْ قالَ بإِمامَتِهِ!؛ بیشتر کسانی که اعتقاد به امامت آن حضرت دارند، او را انکار می کنند»[3] یعنی بیشتر مردم از اعتقاد و ایمان به امامت برمی گردند. همچنین فرموده اند که در آخرالزمان این دعای فرج را که دعای تثبیت در دین است، بخوانیم: «یا أللهُ،یا رَحْمانُ، یا رَحیمُ، یا مُقَلبَ الْقُلُوبِ، ثَبتْ قَلْبی عَلی دینِک؛ ای خدا،  ای رحمت گستر،  ای مهربان،  ای زیر و روکننده دل ها، دل مرا بر دینت ثابت و استوار گردان»[4] یعنی آن مرتبه ای از ایمان را که به من منت نهادی، حفظ کن، نه اینکه مسلمان باشد و به همان باقی باشد، چون این معنا تثبیت در دین نیست.

این توسلات، عزاداری ها، سوگواری ها و زیارت قبور اهل بیت علیهم السلام علامت آن است که اهل ایمان به آنها اتصال و الصاق دارند و هنوز از آنها منحرف نشده اند؛ لذا کفار و دست نشانده های آنها دستور داشتند که بین مسلمانان و قرآن تا چه برسد به مساجد و تکایا و مجالس عزا و روضه خوانی جدایی بیندازند، زیرا همه اینها ضد خواسته های سلاطین جور بود. لذا فرمان هدم قبور یا تعطیلی مجالس روضه خوانی را دادند. روز هشتم ماه شوال – که روز هدم قبور ائمه بقیع علیهم السلام است – قاعدتاً روز تعطیلی حوزه علمیه نجف بود، ولی ما کم کم عادت کردیم و برای ما عادی شد!

منبع: در محضر بهجت، ج۱، ص ۳۶۳.
-----------------------------------------------
پی نوشت:
[1] عبارت حدیث به این صورت است: «إِلّا مَنْ دَعا بِدُعاءِ الْغَریقِ؛ مگر کسی که دعای غریق را بخواند». ر.ک: بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۳۳ و ۱۴۸؛ ج۹۲، ص۳۲۶؛ اعلام الوری، ص۴۳۲؛ الصراط المستقیم، ج۲، ص۲۲۸؛ غیبةالنعمانی، ص۱۵۹؛ کمال الدین، ج۲، ص۳۴۸ و ۳۵۱؛ منتخب الانوار، ص۸۰، مهج الدعوات، ص۳۳۲، در ذیل برخی از این روایات بیان شده است که مقصود از دعای غریق، دعای آینده: «یا أَلله یا رَحْمانُ یا رَحیمُ...» است.
[2] بحارالانوار، ج۳، ص۸۰؛ ج۳۶، ص۳۵۸؛ طرائف، ج۱، ص۱۷۷.
[3] «لإنهُ یقُوُم بَعْدَ... ارْتِدادِ أَکثَرِ الْقائِلِینَ بِإِمامَتِهِ؛ زیرا او بعد از... بازگشت بیشتر معتقدان به امامتش قیام می کند»؛ بحارالانوار، ج۵۱، ص۳۰، ۱۵۷؛ ج۵۲، ص۲۳؛ اعلام الوری، ص۴۳۶، ۴۳۹؛ الخرائج، ج۳، ص۱۱۷۱؛ الصراط المستقیم، ج۲، ص۲۳۰، ۲۳۱؛ کشف الغمة، ج۲، ص۵۲۶؛ کفایةالاثر، ص۲۸۳؛ کمال الدین، ج۲، ص۳۷۸، ۳۸۴، منتخب الانوار، ص۳۹.
[4] بحارالانوار، ج۵۲، ص۱۴۸؛ ج۹۲، ص۳۲۶؛ اعلام الوری، ص۴۳۲؛ کمال الدین، ج۲، ص۳۵۱؛ منتخب الانوار، ص۸۰؛ مهج الدعوات، ص۳۳۲.