در مورد ارتشهای فرا زمینی نقد های نسبتا زیادی نوشته شده و تقریبا همه اتفاق نظر دارند که داستان و روایت ضعیفی دارد اما در بخش های دیگر نسبتا خوب است و قابل مقایسه با بازی های دنیا است اما من میخواهم از زاویه دیگر به داستان این بازی نگاه کنم، از زاویه یک بازی ایرانی. به نظر شما ارتشهای فرا زمینی یک بازی ایرانی است؟

داستان بازی
ارتش‌های فرازمینی در سبک تیراندازی اول شخص با تم علمی-تخیلی، روایت و روندی کاملا مشابه‌ ده ها بازی مطرح دیگر مانند مجموعه Killzone، Halo  و حتی سری بازی‌های Crysis و Call of Duty دارد. داستان بازی از جایی شروع می‌شود که انسان‌ها با کمبود انرژی بر روی زمین مواجه می‌شوند و جنگ و کشتاری که راه می‌افتد، باعث می‌شود که گروه عظیمی از آنها به سیارات دیگر برای پیدا کردن منابع انرژی مهاجرت کنند. از طرفی، گروهی دیگر از انسان‌ها که به دلایل نامشخصی بر روی زمین جا می‌مانند و به آنها لقب طردشدگان می‌دهند، قضیه انتقام را وسط می‌کشند که همین قضیه، کلیت داستان بازی را تشکیل می‌دهد.
متاسفانه حفره‌های داستانی در ارتش‌های فرازمینی بیداد می‌کند و مخاطب با یک روایت بریده بریده و نسبتا نا مفهوم رو به رو می‌شود. البته سازندگان بازی در توجیه این قضیه گفته‌اند که نبود امکانات و بودجه‌ی لازم سبب شده تا بسیاری از مراحل بازی و حتی شخصیت‌های دیگر را حذف کنند و زمان گیم‌پلی را کاهش دهند که این عامل سبب شده تا با یک اثر نسبتا ناقص رو به رو شویم. مخاطب در بازی کنترل شخصیتی به نام آریا را در اختیار دارد که برای انجام ماموریتی، با دو شخصیت دیگر و تعدادی سرباز، عازم سیاره‌ای نا شناخته می‌شوند. بازی هیچ اطلاعاتی از این سیاره، زمان وقوع اتفاقات و جزئیاتی که شاید مخاطب را کنجکاو کند و او را با دنیای ارتش‌های فرازمینی آشنا کند، در اختیار قرار نمی‌دهد. قبل از شروع بازی، ویدیویی سینمایی با حال و هوای کمیک مانند به تصویر کشیده می‌شود که مقدمه‌ای برای بازی است. پس از آن دیگر در هیچ جای بازی شاهد یک چنین ویدیویی نیستیم و فقط در اواسط بازی، فلش بکی به گذشته‌ی یکی از کاراکترها زده می‌شود. با اینکه استفاده از فلش بک کار خوبی در بازی بود، اما به خاطر اینکه اصلا این قضیه بعدها باز نشد و به طرز عجیبی فراموش شد، عملا قرار دادن این فلش بک کاری بیهوده به حساب می‌آید. میان پرده‌های دیگر بازی هم جز اینکه تنوعی به روند تکراری بازی بدهند، کمک خاصی به گسترش داستان نمی‌کنند.
به طور کل، اگر از ارتش‌های فرازمینی انتظار داستانی گیرا و جذاب دارید که حسابی شما را درگیر خود کند، باید بگویم که سخت در اشتباه هستید و در آخر بازی مطمئنا این سوال در ذهنتان خواهد آمد که « خب چی شد پس!». به نظرم سازنده‌های بازی می‌توانستند مانند بسیاری از بازی‌های هم سبک، آیتم‌هایی در گوشه و کنار بازی یا به صورت برگه‌های کاغذی یا اطلاعات کامپیوتری قرار دهند که بازیکن با مطالعه‌ی آنها، بتواند همزاد پنداری بیشتری با دنیای E.T.Armies  داشته باشد که متاسفانه داستان سرایان استودیو راسپینا زحمت این یک مورد را هم نکشیدند و پتانسیل‌های خوبی که سال‌ها برایش زحمت کشیده بوده‌اند را به راحتی از دست دادند.

خب سوال اینجاست که اگر فقط این داستان را  بشنویم چه چیزی به ذهنمان میرسد؟ چیزی که من حس کردم این است که یک بازی مثل بازی های دیگر است و تقریبا موضوع تکراری دارد که یک عده به دنبال انتقام از یک عده دیگر هستند. اما مسئله اینجاست که چه چیزی باعث میشود که رغبت کنیم این بازی با موضوع تکراری را انجام بدهیم برای اینکه موضوع بهتر روشن شود مثال دیگری بزنم خیلی از فیلم ها موضوع تکراری عشقی دارند پس چرا هر بار که فیلم جدیدی با این موضوع ساخته میشود ما دوباره و دوباره همان موضوع تکراری را میبینیم.
یکی از مسائلی را که میتوان برای جذب مخاطب برای اینچنین موضوعات و داستانها ی تکراری مطرح کرد نحوه روایت پردازی یک داستان است اگر کمی به ذهنتان فشار بیاورید و خاطراتتان را مرور کنید میبینید که خیلی از بازی ها داستان مشابه دارد مثل نسخه های متعدد Killzone و Call of Duty و بازی های دیگر اما روایت جذابی که از آن داستان و موضوع ارائه میکنند باعث میشود تا میلیونها نفر برای خرید آنها صف بکشند حال اگر به این روایت پردازی یک چیز دیگر اضافه شود که داستان بازی را منحصر به فرد کند آن بازی ماندگار میشود و دیگر نمیتوان مخاطب را از آن جدا کرد دقیقا مثل Call of Duty  که طرفدارانش هر دوره که نسخه جدیدی میآید بیشتر هم میشوند.
حالا سوال اینجاست که ارتشهای فرا زمینی با همین داستان نصفه و نیمه که به نظر منتقدان روایت پردازی مناسبی هم ندارد آیا یک چیز منحصر به فرد و شاخص برای خودش داردیا نه. خیلی سعی کردم که چیزی پیدا کنم که دلگرمی  به من بدهد تا امیدوار تر به یک بازیی که تعاریف زیادی پشت سر خود دارد نگاه کنم و این همه بازی خارجی را کنار بگذارم و به سراغ یک بازی ایرانی بروم اما دریغ  و دریغ امیدوار بودم حد اقل حس یک بازی ایرانی را به من بدهد و من را در یک فضای ایرانی قرار دهد وگرنه چرا باید وقت خود را برای یک بازی که موضوعی شبیه بازی های خارجی دارد بگذارم .
من از تولید کنندگان بازی تشکر میکنم که تا همینجا توانستند با این امکانات چرخ تولید بازی در ایران را همچنان بچرخانند اما برای بهتر شدن این چرخه یک پیشنهاد دارم که بهتر این است که این شرکتهای بازی سازی ایرانی با هم متحد شوند و یک کمپانی مخصوص به ایران تاسیس کنند در حد کمپانی یوبیسافت  که بتواند بازیهای ایرانی با هویت ایرانی و اسلامی  تولید کنند  وگرنه تولید بازی بدون هدف خاصی که کمک به بالا بردن و مطرح شدن ایرانی و ایران نشود چه فایده دارد. کمپانی های خارجی توانسته اند ایقدر خود را بزرگ کنند که بازی های جهانی بسارند و خوراک مغزی جهان را تامین کنند و به فکر جهانیان جهت دهند، چرا ما نتوانیم. بازیهای خوبی تا حالا تولید شده  ولی همه آنها مجمع الجزایری در این زمینه بودند. حالا که بازیی به نام ارتشهای فرا زمینی تولید شده  نشان داده که ما در زمینه  گرافیک به جاهای خوبی رسیده ایم پس بهتر است از این به بعد دو برابر کار بر روی فرم بازی ها به محتوای آنها بیاندیشیم  که آن هم بدون اتحاد و همدلی و کمی گذشت امکان پذیر نیست.

منبع: سایت تحلیل بازی‌های رایانه ای