یسع بن حمزه گوید: در مجلس امام رضا(علیه السلام) بودیم و با او صحبت مى كردیم و جمع فراوانى از مردم در آن مجلس حضور داشتند و از حلال و حرام الهى از آن حضرت سوال مى كردند كه مردى بلند قامت و گندمگون وارد مجلس شد و به امام عرض كرد: السلام علیك یا بن رسول اللّه.

مردى از دوستداران شما و پدران و اجداد شما هستم، از سفر حج مى آیم و پولم را گم كردم و چیزى ندارم تا به وطنم برسم. اگر امكان دارد كمك كنید و مرا به وطنم برسانید، وقتى به مقصد رسیدم آنچه به من داده اید را از طرف شما صدقه مى دهم زیرا خود مستحق صدقه نیستم.

امام رضا(علیه السلام) به او فرمود: بنشین خداوند تو را مورد رحمت خویش قرار دهد. 

آنگاه رو به مردم كرد و با آنان سخن مى گفت تا همه آنها به تدریج از مجلس بیرون رفتند و تنها من و سلیمان جعفرى و خیثمه و آن مرد مسافر ماندیم.

حضرت فرمود: آیا اجازه مى دهید من به درون خانه بروم؟

سلیمان عرض كرد: خداوند امر شما را مقدّم داشته است.

حضرت برخاست و وارد اتاقى شد و پس از مدتى بازگشت و دست خود را از بالاى در بیرون كرد و گفت: آن مرد مسافر خراسانى كجاست؟

او در جواب گفت: من اینجا هستم.

امام(علیه السلام) فرمود: این دینارها را بگیر و هزینه سفر كن. و لازم نیست از طرف من صدقه دهى، برو كه نه من تو را ببینم و نه تو مرا مشاهده كنى. مرد مسافر پول را گرفت و رفت.

سلیمان به امام رضا(علیه السلام) عرض كرد: فدایت شوم عطا كردى و مهربانى فرمودى، اما چرا خود را به هنگام پول دادن نشان ندادى و از پشت در دست خود را بیرون آوردی؟

امام رضا(علیه السلام) فرمود: 

ترسیدم ذلت و شرمندگى درخواست كردن را به هنگام برآوردن حاجتش در چهره او ببینم. 

رسول خدا(صلى اللّه علیه و آله) فرمود: 

پاداش كسى كه كار نیكش را مى پوشاند برابر هفتاد حج است...

منبع: سفینة البحار، ج 1، ص 418و 41

بــازنشــر : تبیــــان