سنّت در سلوک بعد از مراقبه های شخصی و احیاناً ذکر فردی، بر این بوده که هیچ عملی و برنامه ای مثل زیارت دوستان طریق، در حیات دل مؤثر نبوده است که دل را عجیب احیا می کند. اگر این جلسات منجر به جلسات ذکر و توسل شود، اثر خیلی بیشتری برای انسان دارد.
روح آدمی کمتر از پرنده ها و حیوانات نیست که گاهی با یک خواندن به وجد می آیند. اگر اسباب نشاط روح انسان شناسایی شود، [بسیار موثر است].  
جلسات دوستانه، قوّت را بالا می برد. اگر واقعاً معنی در آن باشد، برکات زیادی دارد. آیت الله کشمیری رحمه الله علیه می فرمودند: من هفته ای یک بار حداقل باید یک نفری را ببینم که از نفس بیرون آمده باشد و الا خرد و خمیر (اذیّت) می شوم.
این یک حقیقتی است. گرچه این برنامه ها و حالات، طبقه بندی نشده است. خیلی از این افراد و گروه هایی که در این زمینه ها هستند، فقط زاویه روح حیوانی را تقویت می کنند و نشاط و انرژی برای آن ها می آورد. ولی غالباً اگر ملاقات های خوب و جلسات معنوی حاصل شود، چشم دل را باز می کند؛ مثلاً کسی که باید ریاضات سختی را انجام دهد تا صور برزخیه برای او مشهود شود و آن صور را با چشم دل بگیرد، با چند ملاقات یک ساعته و مجالس تذکر، این مسیر را طی می کند. چنین شخصی اگر خودش بخواهد برود، راه خیلی طولانی است. اگر کسی اهل مراقبه باشد، [با این روش] مراقبه اش تقویت می شود.  

منبع :  بنیاد هاد