خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید:
وَ إِمَّا یَنزَغَنَّکَ مِنَ الشَّیْطَانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِیعٌ عَلِیم؛[۱]
و چنانچه بخواهد از طرف شیطان در تو وسوسه ای پدید آید، به خدا پناه ببر که خداوند شنوا و داناست.
چرا استعاذه های ما اثر نمی کند؟ به خاطر این که ما موقعیت را خوب نمی شناسیم و باطنا استعاذه نمی کنیم. استعاذه ما فقط لفظ است. اگر خدا را شناختیم، نیاز خودمان را شناختیم، دشمن را قویّ دیدیم و به آن خدای صمد، پناه بردیم، آن وقت استعاذه ما حقیقی است.
سلام به اهل بیت علیهم السلام و دعا نیز همین طور است. تا دل انسان، بیدار نشود و پشتوانه  کارهای او قرار نگیرد، فایده ای ندارد. شیطان در الفاظ، خیلی مسلط تر از انسان است. پشتوانه دل، تمام سرمایه  انسان است. حتّی در لعن باید آن قدر دشمن را بشناسیم و عملش را بد ببینیم که موجب نفرین بر او باشد. باید به گونه ای از شیطان یا دشمن، دلگیر شد که نفرین ما تراوش های منفی به سوی آن باطل باشد و باعث درد دشمن شود. اگر در بحث شیطان شناسی، خوب کار شود، بخشی از گرفتاری های انسان برطرف می شود.
-------------
پی نوشت :
[۱] . سوره اعراف، آیه 200
---------------
منبع : بنیاد هاد