یکی از اموری که در سیر معنوی انسان، بسیار بر آن سفارش شده، جدیّت و تلاش است؛ همان طوری که امیرالمؤمنین علیه السلام در نهج البلاغه فرموده اند:
«فَعَلَیْکُمْ بِالْجَدِّ وَ الِاجْتِهَادِ وَ التَّأَهُّبِ  وَ الِاسْتِعْدَادِ وَ التَّزَوُّدِ فِی مَنْزِلِ الزَّاد[۱]؛
بر شما باد به تلاش و سخت کوشی و مهیا شدن و آماده گشتن و تهیه زاد و توشه در این دنیا».
والد ما [آیت الله ناصری حفظه الله تعالی] می فرمودند: در جوانی به مسجد کوفه رفتم. هوا بسیار گرم بود. چند رکعت نماز خواندم و در همین لحظه به شیخ پیری برخورد کردم؛ دیدم عمامه اش را روی دستش گذاشته و دستمالی مرطوب بر سر خود قرار داده و در هر مقامی نماز می خواند. مدتی او را زیر نظر گرفتم و از نشاط این پیرمرد در عبادت خدا و ارتباط با خدا تعجب کردم. پرسیدم: «ایشان کیست؟» گفتند: «حاج آقا بزرگ تهرانی قدّس سرّه ».
قواعد بزرگان مانند قواعد اهل بیت علیهم السلام خیلی متقن و شفاف بوده است؛ آنها با خودشان راست می گفته اند. گاهی حرکت ما مثل خودکشی می ماند؛ یعنی در ظاهر یک الگویی برای خودمان انتخاب می کنیم، اما در باطن به آن التزام نداریم و مسیر دیگری را می رویم؛ از این رو به نتیجه نمی رسیم.
-----------
پی نوشت:
[۱] . نهج البلاغه، خطبه ۲۳۰
-------------
منبع: بنیاد هاد