جایگاه شیاطین و جایگاه بدی ها هم جایگاهی است که صالحین را منحرف و مشغول به دنیا می کند؛ حتی اولیا را مبتلا می کند. آن ابتلا ممکن است انواع رنگ ها را داشته باشد. ممکن است ابتلایی خدایی و یک نوع تأدیب باشد:
الهی لَا تُؤَدِّبْنِی بِعُقُوبَتِکَ؛[۱]
پروردگارا! مراد با عقوبتت، ادب مکن.
شخص، یک لحظه غافل شده و حالا مستحق این شده است که مورد تأدیب قرار بگیرد؛ آن هم با نوعی از عقوبت ها – نستجیر بالله -. در این صورت هیچ قدرتی نمی تواند او را نجات دهد، مگر شکستگی.
سینه باید بسیار بزرگ باشد که خط و ربط توحیدی را بگیرد، جایگاه الگوها را در مدار انبیا بگیرد، جایگاه اولیا را بگیرد، پایین تر از اولیا را بگیرد. هر کسی را در جای خود بنشاند و قلبی حکیم ارائه دهد. قیامت، عالم غیب و درون خود را بشناسد، جایگاهِ توحید در درون خود انسان را بشناسد و این جایگاه را در آن عالمی که بعد خودش هم می خواهد برود، بشناسد.
همین الآن حضرت یونس علیه السلام در عالم برزخ و عالم ملکوت جایگاهی از نعمت های الهی دارند، حضرت مریم سلام الله علیها نیز به گونه ای. این ها الگوهایی قرآنی اند که پایین تر از اهل بیت علیهم السلام هستند و به گونه ای نزدیک تر به شرایط ما هستند. اهل بیت علیهم السلام به حسب این که سرّ و باطن این قضایا هستند، صحبت کردن از آن بزرگواران مشکل تر هم می شود؛ ولی تمام این انبیا، تمام بزرگان قرآنی و افرادی که در طول تاریخ بوده اند؛ از آن پیرزنی که خدا را با دلی صاف و زلال پرستش کرده تا بقیه، الآن جایگاهی پاک و منزه در بهشت برزخی دارند و بعد هم همین گونه، ارتباط آن ها با خدا محفوظ است.
------------
پی نوشت:
[۱]. مصباح المتهجد، ج۲، ص ۵۸۲، دعای ابوحمزه ثمالی.
----------------
منبع: بنیاد هاد