یک مبلغ باتجربه می داند که؛ رفتار و منش او در تعاملات افرای که با او بیشترین تماس را دارند(مخصوصا میزبان او) منعکس می شود و به سمع و نظر دیگران نیز خواهد رسید.
مثلا: پرحرفی بیش از حد مبلغ در خانه میزبان(تکرار سخنان به صورتهای مختلف، فضل فروشی) از مواردیست که باید مبلغ نسبت به آن حساسیت ویژه ای به خرج دهد.
امام موسی کاظم(علیه السلام) در باره کم گویی(نفی پرحرفی) می فرماید: «قِلَّةُ الْمَنْطِقِ حُكْمٌ عَظیمٌ، فَعَلَیكُمْ بِالصَّمْتِ، فَإِنَّهُ دَعَةٌ حَسَنَةٌ وَ قِلَّةُ وِزْر، وَ خِفَّةٌ مِنَ الذُّنُوبِ؛ كم گویی، حكمت بزرگی است، بر شما باد به خموشی كه شیوه ی نیكو و سبك بار و سبب تخفیف گناه است.»[1]
نکته مهم: البته کم گویی به معنای در حاشیه قرار گرفتن و انزوا طلبیدن نیست؛ بلکه مبلغ باید بنا به مقتضای حال بتواند حرف خود را با بیان شیوا و رسا به سمع مردم برساند. به عبارت دیکر مبلغ باید عبارت«کوتاه، مفید و مختصر» را مد نظر خویش قرار دهد.
-------------
پی نوشتها:
1ـــ تحف العقول، ص394.