از بدو تاریخ، همیشه دنیا طلبی در مقابل معنویت گرایی و آخرت طلبی بوده است. اما دین اسلام، کار برای دنیا را منافی با آخرت گرایی نمی داند. این موضوع باید توسط روحانیون و طلاب معزز، با اخلاق و رفتا جذاب، برای مردم تبیین گردد.
طبعا مناطقی که طلاب و روحانیون برای تبلیغ به آنجا می روند، افراد متمول و ضعیف و متوسط دارد. طبعا در این شرایط بین افراد فقیر و غنی، رابطه سنگینی بوجود می آید و هر یکی خود را حق بجانب می داند؛ در حالی از نظر قرآن، کسی که تقوا داشته باشد، حق بجانب است.[1]
طلاب و مبلغین ارجمند باید همواره در سخنرانی خود، این حدیث مولا علی(علیه السلام) را مد نظر قرار دهند که فرمود: «الدّنيا مزرعة الاخرة؛ دنیا مزرعه آخرت است»[2] پیام این حدیث مولا این است که باید تلاش های دنیوی در مسیر رسیدن به آخرت باشد. به بیان دیگر باید منبر مبلغین گرامی حاوی این پیام برای مردم باشد که تلاش برای نائل شدن به شرایط بهتر زندگی، لزوما به معنی دنیا دوستی و دنیا طلبی نیست، و اگر انسان متمولی، پول و سرمایه و امکانات خود را در مسیری که خدا فرموده، بکار اندازد، خیلی هم مطلوب است(پرداخت خمس و زکات واجب، کمک به نیازمندان، تهیه جهیزیه برای جوانان و...)
نکته قابل تامل: وقتی یک مبلغ دین از تعامل بین دنیا و آخرت(با تاکید بیشتر بر آخرت) سخن می گوید، مردم انتظار دارند که اخلاق و رفتار او در این راستا باشد. مردم دیگر انتظار ندارند که این فرد، زیاد از مادیات سخن بگوید(ولو به شوخی) و یا برخورد او در مسجد و یا بیرون از مسجد با انسان های متمول، غیر از آن چیزی باشد که با افراد ضعیف و متوسط دارد و هکذا...

پی نوشت:
1ــ حجرات/13
2ــ منهاج البراعة في شرح نهج البلاغة (خوئى)،ج‏19، ص 86