راحتی، آسایش و آرامش در زندگی را می توان، یکی از گوهرهای گمشده ی زندگی امروز مردم جهان، معرفی کرد.
وقتی از کسی با نگاه مادی، سوال کنیم که آرامش را در چه چیزی می بینی؟
شاید اولین پاسخی که از او توقع می رود، این است که مادیات و پول. در توجیه حرفهای خود نیز اینطور استدلال می کند، پول که باشد، راحتی است، آسایش است، مهربانی است...

اما با کمی تامل در پاسخ او باید گفت: برعکس پول و مادیات برای انسان آسایش و راحتی جذب نمی کند، شاید مسکن باشد اما دائمی نیست. زیرا پولدارترین افراد هم که باشیم، با کم شدن پول و مادیات، غصه تمام وجود انسان را فرا می گیرد که چرا از دارایی هایم کم شده است، و اگر یک نفر را پولدارتر از خود پیدا کنیم و ببینیم، با تمام وجود می خواهیم به او برسیم یا اینکه از او سبقت بگیریم و این عوامل موجبات حسرت، چشم و هم چشمی، اشرافی گری و بسیاری از رذایل اخلاقی را ایجاد می کند و دقیقا می توان گفت: مادیات و پول نمی تواند برای انسان آرامش و آسایش بیاورد.

فرمول و راه حلی که اسلام برای انسانها تجویز می کند، اینکه در در زندگی مادی مانند یک صندوقدار بانک، باشید. زیرا همانطور که این صندوقدار با کم شدن و زیاد شدن پول نه غصه دار می شود و نه شاد و سر مست.
برهمین اساس خداوند در قرآن می فرماید: «لِکَيْلا تَأْسَوْا عَلي‏ ما فاتَکُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاکُمْ [حدید/23] این بخاطر آن است که برای آنچه از دست داده اید تأسف نخورید، و به آنچه به شما داده است، دلبسته و شادمان نباشید.»
علت گرایش و این تجویز دین مبین اسلام این است که مال دنیا به مثابه سرابی بیش نیست که انسان هر چه به طرف او برود، دست نیافتنی و مانند یک فرد تشنه ای است که هرچه از آب شور بنوشد نه سیراب می شود و نه تشنگی اش بر طرف می شود. و در مقابل آنچه باقی و ماندگار است، سرای آخرت است. البته نگاه دین اسلام به مال دنیا این نیست که از آن هیچ انتفاعی نبریم بلکه منظور این است هدف و آمال انسان نباید این دنیا باشد و باید نگاه به مال دنیا به مانند پلی برای آخرت باشد. و چون مال دنیا و مادیات فانی و از دست رفتنی هستند در برخورد به مال دنیا نه خوشحال بشویم و نه ناراحت.

در نتیجه با این دید انسان مومن، همه ی زندگى دنيا، نه تنها آنچه نصيب او مى شود، بلكه تمام نعمت هايى را كه در اين جهان هست، نسبت به عالم آخرت پشيزى به حساب نمى آورد و با کم و زیاد شدن آن نه ناراحت و آزرده خاطر می شود و نه خوشحال و مست، نسبت به اموالی که بدست آورده است.