زمان را چه امری موهوم بدانیم و چه امری حقیقی، تردیدی نیست كه تنظیمات و تقسیمات آن اعتباری است. از ثانیه گرفته تا سال، تا سال های جهانی كه مورد باور قایلان به ادوار و اكوار است همه متكی به لحاظ و اعتبار آدمیان هستند. امّا همین وجه اعتباری اگر با یكی از حقایق هستی پیوند بخورد؛ عمق و معنایی الهام بخش خواهد یافت. سال 1385 این افتخار را دارد كه به زیب و زیور حقیقت محمدیه آراسته شده و نام پیامبر اعظم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) را به خود گرفته است.
نام پیامبر اعظم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) به رغم همه ی تبلیغات منفی دشمنان و به رغم بد مسلمانی ما پیروان آن حضرت همواره خطور دهنده و تداعی بخش اخلاق كریمه یا همان مكارم اخلاق است، همچنان كه آن گرامی پس از قرآن كریم، برترین محور یگانگی و همبستگی امت واحده ی اسلام است. رحمت و رأفت نبوی در كنار وحدت و ألفت اسلامی از بزرگ ترین سرمایه های اسلامی است كه امروزه بیش از هر زمان دیگری مورد تهدید قرار گرفته است.
دشمنان قسم خورده ی اسلام و متحجران تكفیری به ظاهر مسلمان همه در یك نقطه تلاقی كرده و به تفاهم رسیده اند و آن مشوّه ساختن چهره ی رحمانی اسلام و متزلزل كردن اركان همبستگی مسلمانان است. تأسی به پیامبر اعظم(صلّی الله علیه و آله و سلّم) می طلبد كه ما مسلمانان هم در رفتارهای فردی و هم در كنش های اجتماعی به اخلاق نبوی كه همان اخلاق الهی و قرآنی است آراسته شویم و از هر حركتی كه به مرزبندی های دروغین میان امت یگانه ی اسلامی دامن می زند بپرهیزیم.
و البته روشن است كه هم تخلّق به آرایه های اخلاقی و هم تعلّق خاطر به پایه های همبستگی اجتماعی بدون توفیق الهی و بدون ریشه های عمیق و پایای درونی و ایمانی ممكن نیست. باید از عمق جان به مبدأ هستی كه منشأ روایی اخلاق است باورداشت وگرنه بدون ایمان نمی توان اخلاق شایسته و پایدار را انتظار كشید و نیز بدون رقّت قلبِ ناشی از توجه دایمی به خدا كه انانیت آدمی را از بُن می سوزاند نمی توان گرایش های همگرایانه و جمع گرایانه ی جدّی و عمیق را به انتظار نشست.
آدمی اگر به جای فرو رفتن در خود و در بسته های فكری خود ساخته در حقیقت الاهی و در ارزش های دینی و معنوی ذوب شود می-تواند به دیگران نگاهی رحمانی داشته باشد. این نگاه نه تنها به همدلی ما با عموم مسلمانان كه به پاس داشتن كرامت انسانی همه ی انسان ها می انجامد. به تعبیر امیر مؤمنان علیه السلام: مردمان دو گروهند یا برادر دینی تو یا همتای تو در آفرینش([1]) و طبعاً همه دارای حرمت و كرامت انسانی.
برای درآمدن در جرگه ی اهل ایمان و برای تقرب جستن به یقین مؤمنانه هیچ راهی چون یا جز عبادت نیست: و پروردگارت را عبادت كن تا تو را یقین در رسد.([2]) و ماه رجب آغاز دوره ی ویژه ی عبادت و عبودیت است. ندای این الرّجبیون متوجه كسانی است كه این روزها را به جدّ می گیرند و به عبادت می گذرانند و قدم به قدم آماده ی مناجات با پروردگار خویش آن هم از نوع مناجات شعبانیه و سرانجام ورود در ضیافت الهی در ماه مبارك رمضان می شوند.
در میان نسخه های متعددی كه ادیان و مكاتب گوناگون برای رهایی آدمی از ضعف ها، كاستی ها، سستی ها و آشفتگی ها می پیچند نسخه ی اسلامی، نیل به ایمانِ توأم با بصیرت است كه برای احراز و تثبیت آن باید به عبادت با همه ی ابعاد و انواعش روآورد. كمال اخلاقی و همبستگی اجتماعی از كمترین دستاوردهای ایمان و عبادت است. بنگریم سخن دل انگیز الهی را در وصف یاران پیامبر كه در كنار مهرورزی متقابل میان ایشان به عبادت پیشگی آنان اشارتی بلیغ نموده است: 
محمد پیامبر خداست و كسانی كه با اویند نسبت به كافران [= معاندان] سخت گیر و با همدیگر مهربانند. ایشان را در حال ركوع و سجود می بینی، در حالی كه جویای لطف و خشنودی خدا هستند. نشان اینان در چهره هایشان بر اثر سجود [نمایان] است. این مَثل ایشان است در تورات، و مَثل آنان در انجیل چون كِشته ای است كه جوانه ی خود را برآورده و آن را مایه داده است تا ستبر شود. پس بر ساقه های خود استوار گردد.([3])

پی نوشت:
[1]. نهج البلاغه، نامه ی 53.
[2]. حجر 15 : 99.
[3]. الفتح 48 : 29.
-----------------------------
منبع: حوزه نت