بسم الله الرحمن الرحیم

الحمدلله رب العالمین

فی الکافی عن الباقر علیه السلام حَضَرَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه وآلهِ رَجُلًا مِنَ الْأَنْصَارِ وَ کَانَتْ لَهُ حالٌ حسنةٌ عندَ رسولِ الله صلی الله علیه وآله (الشافی، صفحه ی ۸۸۷)

مردی بود که مورد توجه و عنایت حضرت [رسول صلی الله علیه وآله وسلم] بود و حال خوبی پیش آن بزرگوار داشت.

فَحَضَرَهُ عِنْدَ موْتِهِ

در هنگام مرگ، حضرت بالای سر او حاضر شدند.

فَنَظَرَ إِلَى مَلَکِ الْمَوْتِ عِنْدَ رَأْسِهِ

حضرت دیدند که ملک الموت آنجا حاضر است و روح این بنده ی مؤمن را می خواهد قبض کند.

فَقَالَ لَهُ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه وآله اَرْفِقْ بِصَاحِبِی

[حضرت به ملک الموت فرمودند] ملاحظه ی رفیق ما را بکن.

عَزِیزٌ عَلَیْهِ مَا عَنِتُّمْ (آیه ی ۱۲۸ سوره ی توبه) این است. یعنی حضرت برای اینکه جان دادن او آسان بشود نگران بودند و به ملک الموت فرمودند که ملاحظه اش را بکن؛ قبض روح او را آسان بکن.

فَقَالَ لَهُ مَلَکُ الْموْتِ یَا مُحَمَّدُ طِبْ نَفْساً وَ قِرَّ عَیْناً

[ملک الموت به ایشان عرض کرد که ای محمد!] راحت باش، چشمت روشن باشد، دلت آرام باشد

فَإِنِّی بِکُلِّ مُؤْمِنٍ رَفِیقٌ شَفِیقٌ

این آن مژده ای است که برای مؤمنین خیلی مهم است. عرض کرد به پیغمبر که من با مؤمنین رفیقم، یعنی رفق و مدارا می کنم با آنها؛ شفیقم، یعنی مهربانم و شفقت دارم با آنها و نمی گذارم که خیلی ناراحت بشوند.