جانباز؛ يعني جهاد و ايثار و نجابت و بذل و اشتياق و زيبايي.

جانباز، بازنده جان نيست؛ جان يافته جان بخش است و بذر حيات در خواب آباد دنيا مي افشاند.

جانباز، تنها غريق درياي عشق نيست. جانباز، منجي خيل غريقان اعماق ظلمت است.

جانباز، سند ولايت و مهر حاكميت مستضعفين بر صحيفه ارض است.

جانباز، مراد فاضلان است و مريد ابوالفضل عليه السلام.

جانباز، همراز عاشوراييان و هم نفس فرشتگان و هم پاي شهيدان و همراه سوخته دلان است.

جانبازي، اجابت چاووش بلا در معركه «هل من ناصر» است.

اي جانباز، اي تمامت ايثار و خلوص! در ميان ياران، نسيم رحمتي و بر خصم، شمشير شدت؛

تو حماسه سترگ استقامت سرخي!

دستان تو شميم نينوا مي پراكند و جان را با ضيافت فرات مي خواند.

شهد جانبازي، ذائقه لطيف طلبد و قرعه عشق، اقبال الهي و عزم رسا خواهد.

آنان كه به مقصد رسيده اند مي گويند ميان ما و شما تنها همين خون فاصله است، تا سدره المنتهي را با پاي عقل آمده اي، ولي از اين پس جاذبه جنون تو را خواهد برد. پيمودن اين مرحله، ديگر با پاي اراده ميسور نيست. بال مي خواهد و بال را به عباس مي دهند كه دستانش را در راه خدا قرباني كرد.

جانباز، وفاآموز و آموزگار وفاست.

تا مهاجر نباشي، پرواز پرستوهاي سپيدبال عرش نشين را درك نخواهي كرد.