مرحوم ملاّ حسین قلی همدانی قدس سره در یکی از نامه هایشان[۱] یک تشبیهی از حضرت لقمان علیه السلام نقل می‏ کنند که آن حضرت به فرزندشان فرمودند:
یَا بُنَیَّ إِنَ‏ الدُّنْیَا بَحْرٌ عَمِیقٌ‏ قَدْ هَلَکَ فِیهَا عَالَمٌ کَثِیرٌ؛[۲]
ای فرزندم! دنیا دریای عمیقی است که افراد بسیاری در آن غرق شدند و به هلاکت رسیدند.
 این چه زاویه ‏ای از دنیا است که کوچک و بزرگ ما را به سمت خودش می‏ کشاند؟ چه زاویه جذّابی است که به تدریج، آخرت را از یاد انسان می ‏برد؟ چه زاویه ‏ای است که انسان دلش می‏ خواهد مشغول به عبادت شود، ولی به او اجازه نمی ‏دهد؟
ما گرفتار یک زاویه‏ ای از زوایای محبّت به دنیا یا اشتغال به دنیا می‏ شویم که آن هدف اصلی که برای آن آفریده شده‏ ایم را از نظر ما دور می کند و ما را به خودش مشغول می نماید.
انسان تا قضایا برایش شفاف و قابل شهود نشده باشد، آسیب‏ پذیر است؛ لذا حضرت ابراهیم علیه السلام از همان اول از خدا تقاضای شهود ملکوت را کردند.[۳] خدای متعال هم پرده را از چشم های ایشان کنار زد.
انسان زمانی که بطن و باطن قضایا را فهمید، قضایای او متفاوت خواهد بود. اگر ما سعی و تلاش، گریه، زاری و توسلات و … داشته باشیم، زمانی می رسد که دل ما با یاد خدا آرام می گیرد.
گاهی مؤمنین در طول طریق خواب هایی می ‏بینند که الآن متوجه نمی ‏شوند؛ ولی در آینده وقتی این خواب ها را کنار هم می‏ گذارند می‏بینند چه نتایج خوبی می‏توان از آن خواب ها در خداشناسی و ایمان گرفت؛ لذا دل آن ها آرام می گیرد.
 ——————————————————————————
[۱]. تذکره المتقین، ص ۲۱۴.
[۲]. تفسیر القمی، ج‏۲، ص ۱۶۴.
[۳]. سوره بقره، آیه ۲۶۰.
------------------
منبع : بنیاد هاد