به نظر می‌‌‌‌‌ آید ‌‌‌‌‌‌یکی ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌گام های ‌‌‌‌‌‌بسیار ‌‌‌‌‌‌حساس، ‌‌‌‌‌‌گام ‌‌‌‌‌‌طلب ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌جستجوی ‌‌‌‌‌‌حقیقت ‌‌‌‌‌‌است. ‌‌‌‌‌‌انسان ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌گونه ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌«أنا» ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌خودش ‌‌‌‌‌‌گره ‌‌‌‌‌‌خورده ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌فریب ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خورد ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ تواند ‌‌‌‌‌‌حقایق ‌‌‌‌‌‌امور ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌درک ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌پس ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌طلب ‌‌‌‌‌‌کند؛ ‌‌‌‌‌‌چرا ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌دچار ‌‌‌‌‌‌چینش‌‌‌‌‌‌‌ های ‌‌‌‌‌‌خیالی ‌‌‌‌‌‌است.
در ‌‌‌‌‌‌قرآن ‌‌‌‌‌‌هم ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌نگاه ‌‌‌‌‌‌کنیم، ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بینیم ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌خدای ‌‌‌‌‌‌متعال ‌‌‌‌‌‌یک ‌‌‌‌‌‌نفر ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌انبیا ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌سلطان ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌الموحدین ‌‌‌‌‌‌قرار ‌‌‌‌‌‌می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ دهد ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌بعد ‌‌‌‌‌‌او ‌‌‌‌‌‌راجع ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌موضوعی ‌‌‌‌‌‌مثل ‌‌‌‌‌‌احیای ‌‌‌‌‌‌موتی[زنده ‌‌‌‌‌‌کردن ‌‌‌‌‌‌مردگان]، ‌‌‌‌‌‌خواسته ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای ‌‌‌‌‌‌دارد. ‌‌‌‌‌‌ابراهیمِ ‌‌‌‌‌‌سلطان ‌‌‌‌‌‌الموحدین ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌خودش ‌‌‌‌‌‌هم ‌‌‌‌‌‌چه ‌‌‌‌‌‌بسا، ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌کار ‌‌‌‌‌‌[احیای ‌‌‌‌‌‌موتی] ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌او ‌‌‌‌‌‌بیاید، ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌مقام ‌‌‌‌‌‌عمل ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید: ‌‌‌‌‌‌
رَبِّ ‌‌‌‌‌‌أَرِنی‏ ‌‌‌‌‌‌کَیْفَ ‌‌‌‌‌‌تُحْیِ‏ ‌‌‌‌‌‌الْمَوْتى‏ ‌‌‌‌‌‌قالَ ‌‌‌‌‌‌أَ ‌‌‌‌‌‌وَ ‌‌‌‌‌‌لَمْ ‌‌‌‌‌‌تُؤْمِنْ ‌‌‌‌‌‌قالَ ‌‌‌‌‌‌بَلى‏ ‌‌‌‌‌‌وَ ‌‌‌‌‌‌لکِنْ ‌‌‌‌‌‌لِیَطْمَئِنَّ ‌‌‌‌‌‌قَلْبی‏ ‌‌‌‌‌‌قالَ ‌‌‌‌‌‌فَخُذْ ‌‌‌‌‌‌أَرْبَعَهً ‌‌‌‌‌‌مِنَ ‌‌‌‌‌‌الطَّیْرِ ‌‌‌‌‌‌فَصُرْهُنَّ ‌‌‌‌‌‌إِلَیْکَ ‌‌‌‌‌‌ثُمَّ ‌‌‌‌‌‌اجْعَلْ ‌‌‌‌‌‌عَلى‏ ‌‌‌‌‌‌کُلِّ ‌‌‌‌‌‌جَبَلٍ ‌‌‌‌‌‌مِنْهُنَّ ‌‌‌‌‌‌جُزْءاً ‌‌‌‌‌‌ثُمَّ ‌‌‌‌‌‌ادْعُهُنَّ ‌‌‌‌‌‌یَأْتینَکَ ‌‌‌‌‌‌سَعْیاً ‌‌‌‌‌‌وَ ‌‌‌‌‌‌اعْلَمْ ‌‌‌‌‌‌أَنَّ ‌‌‌‌‌‌اللَّهَ ‌‌‌‌‌‌عَزیزٌ ‌‌‌‌‌‌حَکیمٌ؛[۱]
پروردگارا! ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌من ‌‌‌‌‌‌نشان ‌‌‌‌‌‌ده ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌مردگان ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌چگونه ‌‌‌‌‌‌زنده ‌‌‌‌‌‌مى ‏کنى؟ ‌‌‌‌‌‌[خدا] ‌‌‌‌‌‌فرمود: ‌‌‌‌‌‌آیا ‌‌‌‌‌‌[به ‌‌‌‌‌‌قدرتم ‌‌‌‌‌‌نسبت ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌زنده ‌‌‌‌‌‌کردن ‌‌‌‌‌‌مردگان‏] ‌‌‌‌‌‌ایمان ‌‌‌‌‌‌نیاورده ‏اى؟! ‌‌‌‌‌‌گفت: ‌‌‌‌‌‌چرا، ‌‌‌‌‌‌ولى ‌‌‌‌‌‌[مشاهده ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌حقیقت ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌خواستم‏] ‌‌‌‌‌‌تا ‌‌‌‌‌‌قلبم ‌‌‌‌‌‌آرامش ‌‌‌‌‌‌یابد. ‌‌‌‌‌‌[خدا] ‌‌‌‌‌‌فرمود: ‌‌‌‌‌‌پس ‌‌‌‌‌‌چهار ‌‌‌‌‌‌پرنده ‌‌‌‌‌‌بگیر ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌[براى ‌‌‌‌‌‌دقت ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌آفرینش ‌‌‌‌‌‌هر ‌‌‌‌‌‌یک‏] ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌خود ‌‌‌‌‌‌نزدیک ‌‌‌‌‌‌کن، ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌[بعد ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌کشتن، ‌‌‌‌‌‌ریزریز ‌‌‌‌‌‌کردن ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌مخلوط ‌‌‌‌‌‌کردنشان ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌هم‏] ‌‌‌‌‌‌بر ‌‌‌‌‌‌هر ‌‌‌‌‌‌کوهى ‌‌‌‌‌‌[در ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌منطقه‏] ‌‌‌‌‌‌بخشى ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌قرار ‌‌‌‌‌‌ده، ‌‌‌‌‌‌سپس ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌بخوان ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌شتابان ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌سوی ‌‌‌‌‌‌تو ‌‌‌‌‌‌مى ‏آیند؛ ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌بدان ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌یقیناً ‌‌‌‌‌‌خدا ‌‌‌‌‌‌تواناى ‌‌‌‌‌‌شکست‏ ناپذیر ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌حکیم ‌‌‌‌‌‌است.

نگاه ‌‌‌‌‌‌الهی ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌قلوب ‌‌‌‌‌‌
بین ‌‌‌‌‌‌خواست ‌‌‌‌‌‌بشر ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌لطف ‌‌‌‌‌‌حق ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تعالی ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌مسافت ‌‌‌‌‌‌طولانی ‌‌‌‌‌‌هست؛ ‌‌‌‌‌‌لذا ‌‌‌‌‌‌دیگر ‌‌‌‌‌‌تکلیف ‌‌‌‌‌‌بقیه ‌‌‌‌‌‌معلوم ‌‌‌‌‌‌است؛ ‌‌‌‌‌‌مثلا ‌‌‌‌‌‌خیلی ‌‌‌‌‌‌اتفاق ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌افتد ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌شخص ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویند: ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌راه ‌‌‌‌‌‌معنوی ‌‌‌‌‌‌چه ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهی؟ ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید: ‌‌‌‌‌‌مکاشفه ‌‌‌‌‌‌نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ خواهم، ‌‌‌‌‌‌طی ‌‌‌‌‌‌الأرض ‌‌‌‌‌‌نمی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهم ‌‌‌‌‌‌و… ‌‌‌‌‌‌. ‌‌‌‌‌‌گویی ‌‌‌‌‌‌یک ‌‌‌‌‌‌نفر ‌‌‌‌‌‌ایستاده ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌آقا ‌‌‌‌‌‌مثلاً ‌‌‌‌‌‌این‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ها ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌عطا ‌‌‌‌‌‌کند. ‌‌‌‌‌‌می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ گوید: ‌‌‌‌‌‌نه ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ خواهم؛ ‌‌‌‌‌‌توحید ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ خواهم. ‌‌‌‌‌‌کدام ‌‌‌‌‌‌توحید؟ ‌‌‌‌‌‌اصلاً ‌‌‌‌‌‌نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ داند. ‌‌‌‌‌‌فقط ‌‌‌‌‌‌لفظ ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گوید. ‌‌‌‌‌‌باید ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌مقام ‌‌‌‌‌‌عمل ‌‌‌‌‌‌خواست ‌‌‌‌‌‌نه ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌الفاظ. ‌‌‌‌‌‌لفظ ‌‌‌‌‌‌خیلی ‌‌‌‌‌‌کارایی ‌‌‌‌‌‌ندارد. ‌‌‌‌‌‌تازه ‌‌‌‌‌‌همان ‌‌‌‌‌‌لفظ ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌هم ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌صحبت ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ‌‌‌‌‌‌دیگران ‌‌‌‌‌‌جمع ‌‌‌‌‌‌کرده ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌چه ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد؟ ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌حالی ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌خدای ‌‌‌‌‌‌متعال ‌‌‌‌‌‌کاری ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌زبان ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌گفتار ‌‌‌‌‌‌افراد ‌‌‌‌‌‌ندارد. ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌روایتی ‌‌‌‌‌‌نقل ‌‌‌‌‌‌شده ‌‌‌‌‌‌است:
إِنَّ ‌‌‌‌‌‌اللَّهَ ‌‌‌‌‌‌تَبَارَکَ ‌‌‌‌‌‌وَ ‌‌‌‌‌‌تَعَالَى ‌‌‌‌‌‌لَا ‌‌‌‌‌‌یَنْظُرُ ‌‌‌‌‌‌إِلَى‏ ‌‌‌‌‌‌صُوَرِکُمْ ‌‌‌‌‌‌وَ ‌‌‌‌‌‌لَا ‌‌‌‌‌‌إِلَى ‌‌‌‌‌‌أَمْوَالِکُمْ ‌‌‌‌‌‌وَ ‌‌‌‌‌‌لَکِنْ ‌‌‌‌‌‌یَنْظُرُ ‌‌‌‌‌‌إِلَى ‌‌‌‌‌‌قُلُوبِکُمْ‏ ‌‌‌‌‌‌وَ ‌‌‌‌‌‌أَعْمَالِکُمْ؛[۲]
همانا ‌‌‌‌‌‌خداوند ‌‌‌‌‌‌تبارک ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌تعالی ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌صورت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ها ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌اموال ‌‌‌‌‌‌شما ‌‌‌‌‌‌نگاه ‌‌‌‌‌‌نمی کند؛ ‌‌‌‌‌‌بلکه ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌قلوب ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌اعمال ‌‌‌‌‌‌شما ‌‌‌‌‌‌نگاه ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. ‌‌‌‌‌‌
آن ‌‌‌‌‌‌چیزی ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌قلب ‌‌‌‌‌‌است، ‌‌‌‌‌‌طلب ‌‌‌‌‌‌می گویند، ‌‌‌‌‌‌نه ‌‌‌‌‌‌آنچه ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌حنجره ‌‌‌‌‌‌انسان ‌‌‌‌‌‌بیرون ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید. ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌فاصله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌زیادی ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌حقیقت ‌‌‌‌‌‌داریم ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌طلب، ‌‌‌‌‌‌حق، ‌‌‌‌‌‌حقیقت ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌صدق ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌نمی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شناسیم. ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌مقام ‌‌‌‌‌‌جستجو ‌‌‌‌‌‌هم ‌‌‌‌‌‌خیالات ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌مقدمات ‌‌‌‌‌‌تخیلی ‌‌‌‌‌‌جستجو ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم؛ ‌‌‌‌‌‌لذا ‌‌‌‌‌‌جواب ‌‌‌‌‌‌نمی دهد. ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌دلیل ‌‌‌‌‌‌عدم ‌‌‌‌‌‌هماهنگی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌بین ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌بین ‌‌‌‌‌‌طلب ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌وجود ‌‌‌‌‌‌دارد؛ ‌‌‌‌‌‌لذا ‌‌‌‌‌‌ده ‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌بیست ‌‌‌‌‌‌سال، ‌‌‌‌‌‌پشت ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ مانیم.
در ‌‌‌‌‌‌مورد ‌‌‌‌‌‌امام ‌‌‌‌‌‌زمان ‌‌‌‌‌‌علیه ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌السلام ‌‌‌‌‌‌هم ‌‌‌‌‌‌همین ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گونه ‌‌‌‌‌‌هستیم؛ ‌‌‌‌‌‌یک ‌‌‌‌‌‌نفری ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌خیال ‌‌‌‌‌‌خود ‌‌‌‌‌‌درست ‌‌‌‌‌‌کرده ایم، ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌یک ‌‌‌‌‌‌لباس ‌‌‌‌‌‌مخصوص ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌یک ‌‌‌‌‌‌شکل ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌شمایل ‌‌‌‌‌‌مخصوص. ‌‌‌‌‌‌نسبت ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌مقام ‌‌‌‌‌‌ولایت، ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌خیالات ‌‌‌‌‌‌خودمان ‌‌‌‌‌‌زندگی ‌‌‌‌‌‌می کنیم؛ ‌‌‌‌‌‌لذا ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌محضر ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌قرار ‌‌‌‌‌‌بگیریم، ‌‌‌‌‌‌اصلا ‌‌‌‌‌‌نمی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانیم ‌‌‌‌‌‌همراهی ‌‌‌‌‌‌کنیم. ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌محضر ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهد ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌حتی ‌‌‌‌‌‌درون ‌‌‌‌‌‌قلب ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌آرام ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌پاک ‌‌‌‌‌‌باشد؛ ‌‌‌‌‌‌یعنی ‌‌‌‌‌‌سر ‌‌‌‌‌‌سوزنی ‌‌‌‌‌‌سیاهی ‌‌‌‌‌‌معصیت ‌‌‌‌‌‌نباشد؛ ‌‌‌‌‌‌ولی ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌طرف ‌‌‌‌‌‌مقابل ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌تخیل ‌‌‌‌‌‌میکنیم ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌اصلاً ‌‌‌‌‌‌ربطی ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌حقیقت ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌ندارد ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌فقط ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌حدّ ‌‌‌‌‌‌تخیل ‌‌‌‌‌‌است.
خود ‌‌‌‌‌‌عالم ‌‌‌‌‌‌انسانیت ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌طی ‌‌‌‌‌‌طریق ‌‌‌‌‌‌معارف، ‌‌‌‌‌‌انسان ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌عالم ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌عالم ‌‌‌‌‌‌پیش ‌‌‌‌‌‌می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌یک ‌‌‌‌‌‌بعد ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌یک ‌‌‌‌‌‌زاویه ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌راهی ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌پیش ‌‌‌‌‌‌دارد، ‌‌‌‌‌‌او ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌صور ‌‌‌‌‌‌مثالی ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌صور ‌‌‌‌‌‌نورانی ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌ملکوتی ‌‌‌‌‌‌اهل ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بیت ‌‌‌‌‌‌علیهم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌السلام ‌‌‌‌‌‌آشنا ‌‌‌‌‌‌می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌عالم، ‌‌‌‌‌‌عالم ‌‌‌‌‌‌بسیار ‌‌‌‌‌‌پیچ ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌پیچی ‌‌‌‌‌‌است ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌مراحل ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌مراتب ‌‌‌‌‌‌متفاوتی ‌‌‌‌‌‌نسبت ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌چهارده ‌‌‌‌‌‌معصوم ‌‌‌‌‌‌علیهم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌السلام ‌‌‌‌‌‌دارد.
درک ‌‌‌‌‌‌صور ‌‌‌‌‌‌نورانی ‌‌‌‌‌‌ممکن ‌‌‌‌‌‌است ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌مراحل ‌‌‌‌‌‌مختلف ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌مراتب ‌‌‌‌‌‌مختلف ‌‌‌‌‌‌نصیب ‌‌‌‌‌‌افراد ‌‌‌‌‌‌زحمت ‌‌‌‌‌‌کشیده ‌‌‌‌‌‌شود. ‌‌‌‌‌‌وقتی ‌‌‌‌‌‌انسان ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌خیال ‌‌‌‌‌‌بیرون ‌‌‌‌‌‌آمد، ‌‌‌‌‌‌قدم ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌قدم ‌‌‌‌‌‌مراحل ‌‌‌‌‌‌بعد ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌طی ‌‌‌‌‌‌می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ کند. ‌‌‌‌‌‌
این ‌‌‌‌‌‌عالمی ‌‌‌‌‌‌است ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌پایان ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌عالمی ‌‌‌‌‌‌است ‌‌‌‌‌‌شبیه ‌‌‌‌‌‌خواب ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌مشاهدات. ‌‌‌‌‌‌یک ‌‌‌‌‌‌مقدار ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌انسان ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌دید ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌توانست ‌‌‌‌‌‌برود، ‌‌‌‌‌‌پی ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌اهل ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بیت ‌‌‌‌‌‌علیهم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌السلام ‌‌‌‌‌‌چگونه ‌‌‌‌‌‌زندگی ‌‌‌‌‌‌می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردند ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌قضایا ‌‌‌‌‌‌برای ‌‌‌‌‌‌او ‌‌‌‌‌‌روشن ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌بزرگواران ‌‌‌‌‌‌چگونه ‌‌‌‌‌‌بین ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌مراتب ‌‌‌‌‌‌توحیدی ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌زندگی ‌‌‌‌‌‌روزمره ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌افراد ‌‌‌‌‌‌مختلف، ‌‌‌‌‌‌جمع ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کردند.
خلاصه ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌یک ‌‌‌‌‌‌محدوده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌تنگ ‌‌‌‌‌‌خیالی ‌‌‌‌‌‌قرار ‌‌‌‌‌‌گرفته ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ایم؛ ‌‌‌‌‌‌خیالات ‌‌‌‌‌‌ما، ‌‌‌‌‌‌توحید، ‌‌‌‌‌‌نبوت ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌امامت ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌شدت ‌‌‌‌‌‌تغذیه ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. ‌‌‌‌‌‌باید ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌دایره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌تنگ ‌‌‌‌‌‌بیرون ‌‌‌‌‌‌آمد. ‌‌‌‌‌‌از ‌‌‌‌‌‌تشرّفات ‌‌‌‌‌‌هم ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌مقداری ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌برمی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌داریم ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌دقیقاً ‌‌‌‌‌‌در ‌‌‌‌‌‌عالم ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌همین ‌‌‌‌‌‌خیالات ‌‌‌‌‌‌اتفاق ‌‌‌‌‌‌افتاده ‌‌‌‌‌‌باشد ‌‌‌‌‌‌و ‌‌‌‌‌‌اسم ‌‌‌‌‌‌این ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ‌‌‌‌‌‌را ‌‌‌‌‌‌صدق ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاریم. ‌‌‌‌‌‌آن ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ‌‌‌‌‌‌که ‌‌‌‌‌‌با ‌‌‌‌‌‌خیالات ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌هم ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رنگ ‌‌‌‌‌‌باشد، ‌‌‌‌‌‌بیشتر ‌‌‌‌‌‌به ‌‌‌‌‌‌دل ‌‌‌‌‌‌ما ‌‌‌‌‌‌می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نشیند.
—————
پی نوشت:
[۱]. سوره بقره، آیه ۲۶۰.
[۲]. أمالی شیخ طوسی، ص۵۳۶.
-----------------
منبع : بنیاد هاد