غالبا مبلغان دینی که در ماههای تبلیغی به میان مردم می روند، از طرف مردم وجوهی را دریافت می کنند. در این میان نباید از طرف مبلغان دینی، در این باره افراط و تفریط شود. به عبارت دیگر، مبلغ دینی نه باید، مردم را ملزم به پرداخت وجوهی به خود کند(که چنان با اخلاق طلبگی، همگون نیست) و نه هم وجوه دریافتی مردم را به طور کامل عودت دهد.(اینکار سبب می شود که مردم فکر کنند مبلغان دینی، مشکل مالی ندارند و  سخنان حاشیه ای بوجود آید).
خداوند در قرآن، در مورد پرهیز از افراط ئ تفریط، خطاب به پیامبرش(و در حقیقت به ما) می فرماید: «و دستت را بسته به گردن خود قرار مده، (در انفاق واجبات بخل نورز) و آن را به تمام نيز مگشاى (چندان انفاق مكن كه خود نيازمند شوى) كه ملامت ‏زده و وامانده خواهى نشست.»[1] جدای از شان نزول این آیه[2]، پیام آیه این است که انسان باید از افراط و تفریط برحذر باشد.
بر طبق  آیه فوق، مبلغ دینی باید اخلاقی داشته باشد که حاکی از کف نفس او باشد و حتی در صورت نیاز مالی، از مردم تقاضای وجوه مالی ننماید. در مقابل نیز اگر مردم خواستند به او هدیه ای بدهند، لازم نیست آن را قبول نکند؛ زیرا که این اخلاق به ظاهر مثبت، باعث بدبینی در مردم می شود و کم کم مردم به این سمت می روند که اگر ما به طلبه ها کمک نکنیم، حوزه خودش جبران می کند و از اینگونه سخنان(این سخن نیز مستنداتی دارد).
سخن آخر اینکه؛ مبلغان دینی در بحث امور مالی باید نه افراط داشته باشند و نه تفریط، بدون شک این طرز رفتار و اخلاق برای وجهه مبلغان دینی بسیار حائز اهمیت است.
 

پی نوشت:
1ــ اسراء/29.
2ــ تفسیر نمونه، ج12، ص91.