اگر خواهی نامت رود در جهان             مکن نام نیک بزرگان، نهان
این شعر فوق باید همواره مد نظر روحانیون تبلیغی باشد و بزرگان و علما را یاد کرده و سرمشق خود قرار دهند. مخصوصا علمای اخلاقی که رفتار و اخلاق را در حوزه ها و به تبع آن در جامعه گسترش داده اند.
شکی نیست که یاد کردن علما و بزرگان اخلاق و استفاده از نکته های اخلاقی آنان، یک سرمایه و تجربه گرانبهای است که مبلغان دوراندیش در منبرهای خود از آن استفاده می کنند. حضرت علی(علیه السلام) می فرماید: «الحَزمُ حِفظُ التّجرِبةِ؛ دور انديشى، نگهدارى تجربه است.»[1]
نکته: البته باید در ذکر نکته های اخلاقی علمای گذشته، موضوع گذر زمان را نیز مد نظر داشت و به مردم گوشزد نمود تا مردم فکر نکنند که علمای قدیم اهل اخلاق و عرفان بودند ولی علمای اکنون نیستند و خلاصه روی این موضوع خیلی مانور بدهند. مثلا یک عالم والامقام گذشته، اهل دستگیری از نیازمندان و فقرا بوده و خانه اش به روی نیازمندان باز بوده است؛ در حالی که در این دوره، با توجه به غیر واقعی بودن فقیران جامعه، امکان آن رفتار اخلاقی سده های قبل وجود ندارد و باید متناسب با روز جامعه، به دستگیری از فقیران پرداخت. این نکته ها را باید مبلغان گرامی به سمع مردم برسانند.
----------
پی نوشت:
1ــ غررالحکم و و دررالکلم، ص822