اگر چه منبر خودش یک رسانه است و قابلیتهای خاص خود، در پیشبرد دین در مقابل شیاطین جنی و انسی را دارد، اما مبلغین دینی نباید به همین اکتفا کنند و از رسانه های دیگر(نظیر رسانه های دیداری) برای انتقال مفاهیم دینی استفاده کنند و نقش آن را پررنگ تر نموده و با اخلاق و رفتار متناسب نیز همراه نمایند.
برای تبلیغ دین و پیشبرد دین، همانگونه که در مقابل دشمنان بیرونی، باید از هر جهت آماده بود.«و در برابر آنان آنچه در قدرت و توان داريد، آماده کنید.»[1] باید در مقابل نقشه های شیطان(دشمن درونی) نیز آماده بود، شیطانی که بر ضد دین و ایمان و منبر و محراب موضع می گیرد. «زيرا شيطان هميشه براى انسان دشمن آشكار بوده و هست.»[2] بر این اساس مجهز شدن به روشهای نوین برای منکوب کردن شیطان امری ضروری است.
یکی از روشهای نوینی که برای تبلیغ دین شایسته است از آن استفاده شود، آموزش دین با استفاده از زیبایی های بصری است. البته این قابلیت شاید در مساجد، امکان استفاده از آن نباشد، اما در تبلیغ دانش آموزی و تبلیغ چهره به چهره و مانند آن، کاربرد پیدا می کند.
باید بدانیم که پیامبر برای آموزش دین از ظرفیت نمایش(بصری) استفاده کرد. «نماز بخوانید همانگونه که می بینید من نماز می خوانم.»[3] بر این اساس، خیلی از داستانهای مذهبی و مرتبط با اهلبیت را می توان در قالب کلیپ های زیبا به مخاطبان تعلیم داد.
از آنجا که بیشترین مخاطب زیبایی هایی بصری و رسانه های دیداری، جوانان هستند، طبعا باید مبلغان، اخلاق و رفتار متناسب با این رسانه را داشته باشند. مثلا در حین استفاده از کلیپی مذهبی در یک جمع دانشجویی، طبعا نظرات و نقدها و اظهارنظرهایی در باره آن بوجود می آید، و اینجاست که باید مبلغ دینی، با سعه صدر، مجلس را اداره کند.
-----------------
پی نوشت ها:
1ــ انفال/آیه60
2ــ اسراء/ آیه 53
3ــ نهج الحق و كشف الصدق ، ص423