چرا برای خداشناسی حتماً به امام نیاز است؟
با توجّه به این که قرآن کریم و مجيد الهی ميفرمايد: «فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها لا تَبْديلَ لِخَلْقِ اللَّهِ» فطرت بشر، فطرت الهي است. اگر فطرت، الهي است پس بايد في ذاته خداشناس هم باشد و دیگر نياز نيست كه بخواهد از راه ديگري به خداشناسی برسد. پس چرا ما بیان میکنیم: برای خداشناسی حتماً به امام نیاز است؟
جواب اين است كه فطرت بشر الهي هست امّا قدرت تشخيص این فطرت را امام به انسان مرحمت ميكند.
امام انسان را به سوي خدا هدايت ميكند، نه اين كه خداشناسي را در وجود انسان تزريق كند.
به تعبير ديگر، امام مباني توحيد را در اختيار انسان قرار ميدهد و اين انسان است كه با اين مباني به سوي پروردگار عالم حركت ميكند.
لذا امام به زور دست كسي را نميگيرد تا او را به سمت خدا ببرد - گرچه ما قائليم که امام به عنوان عصمت كامله، بر كلّ خلق، موجودات و هم چنين افلاك حاكميّت دارد - اگر اينطور بود، هر معصومی که می آمد حدّاقل باید همه انسانهای اطراف او به سوي پروردگار عالم هدايت میشدند، امّا اينطور نبود.
لذا كار امام اين است که اين فطرت الهی را به انسان ميشناساند. منظور از «يَهدُون بِأمرِنا» هم كه قرآن كريم و مجيد الهي ميفرمايد، همين است که امام، آن فطرت الهي را به سوی امر الهی هدايت ميكند.
- وبلاگ بهزاد پورحسین
- بازدید: 605
- 1