با توجّه به این ­که قرآن کریم و مجيد الهی مي­فرمايد: «فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتي‏ فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها لا تَبْديلَ لِخَلْقِ اللَّهِ» فطرت بشر، فطرت الهي است. اگر فطرت، الهي است پس بايد في­ ذاته خداشناس هم باشد و دیگر نياز نيست كه بخواهد از راه ديگري به خداشناسی برسد. پس چرا ما بیان می­کنیم: برای خداشناسی حتماً به امام نیاز است؟

 جواب اين است كه فطرت بشر الهي هست امّا قدرت تشخيص این فطرت را امام به انسان مرحمت مي­كند.
امام انسان را به سوي خدا هدايت مي­كند، نه اين­ كه خداشناسي را در وجود انسان تزريق كند.
به تعبير ديگر، امام مباني توحيد را در اختيار انسان قرار مي­دهد و اين انسان است كه با اين مباني به سوي پروردگار عالم حركت مي­كند.

لذا امام به زور دست كسي را نمي­گيرد تا او را به سمت خدا ببرد - گرچه ما قائليم که امام به عنوان عصمت كامله، بر كلّ خلق، موجودات و هم چنين افلاك حاكميّت دارد - اگر اين­طور بود، هر معصومی که می­ آمد حدّاقل باید همه انسان­های اطراف او به سوي پروردگار عالم هدايت می­شدند، امّا اين­طور نبود.

لذا كار امام اين است که اين فطرت الهی را به انسان مي­شناساند. منظور از «‌يَهدُون بِأمرِنا» هم كه قرآن كريم و مجيد الهي مي­فرمايد، همين است که امام، آن فطرت الهي را به سوی امر الهی هدايت مي­كند.