از آنجا که جایگاه روحانیت جایگاه حساسی است، حتی نکات ریز، نیز از دید مردم در امان نمی ماند؛ چه برسد به نکاتی که خالی از اشتباه نیست؛ مثلا نبستن شیر آب در بین فواصل وضو، که مصداقی از اسراف است. مخصوصا اگر روحانی مبلغ، در مورد اسراف نکردن، سخنرانی هم کرده باشد...
وقتی که مبلغ دین بر فراز منبر از اسراف نکردن سخن می گوید و اسراف کاران را برادران شیطان می داند[1]، طبعا حساسیت مردم بر کار او بیشتر خواهد شد. هر چند در فرض مزبور، ناخواسته به وادی اسراف افتاده باشد؛ مثلا ممکن است در حین انجام وضو، میزبان روحانی از او سوالی بپرسد و او نیز حواسش پرت شود و شیر آب را نبندد(البته شاید این مورد گناه نداشته باشد، ولی غفلت نکردن روحانی مبلغ در این موارد، نکته ای است که نباید از کنار آن گذشت).
-------------
پی نوشت:
1ــ اسراء/27: «إِنَّ الْمُبَذِّرينَ كانُوا إِخْوانَ‏ الشَّياطين‏؛ بی ترديد اسراف كنندگان و ولخرجان، برادران شياطين‏ اند.»