گر چه تبلیغ دین یکی از وظایف اصلی روحانیت است، اما نباید از خانواده خود نیز غافل شوند.
یکی از مشکلات دوری از خانواده، اثر کمبود محبت و مشکلات آن بر روی فرزندان است. مخصوصا در این دوره و زمانه که باید تمام حواس پدر و مادر بر روی رفت و آمد فرزندان باشد. حضرت علی(علیه السلام) در سفارش خویش به امام حسن(علیه السلام) می فرماید: «وَ إِنَّمَا قَلْبُ الْحَدَثِ كَالْأَرْضِ الْخَالِيَةِ مَا أُلْقِيَ فِيهَا مِنْ شَيْ‏ءٍ قَبِلَتْهُ. فَبَادَرْتُكَ بِالْأَدَبِ قَبْلَ أَنْ يَقْسُوَ قَلْبُكَ؛ دل جوان همچون زمين ناكشته است، هر چه در آن افكنند بپذيرد، پس به ادب آموختنت پرداختم، پيش از آنكه دلت سخت شود.»[1] پیام این سخن گهربار برای مبلغان دینی این است که گر چه تبلیغ دین یک وظیفه خطیر است، اما از خطرات دوری از خانواده(کمبود محبت و آسیب های آن) غافل شد.
نکته مهم: البته فرزندان طلاب، انشاءالله از تربیت اسلامی برخوردارند، اما باید بر این تربیت نیز نظارت داشت تا دوستان نابات و موانع دیگر، آن را کم رنگ نسازند. از این رو مبلغین گرامی در سفرهای تبلیغی باید از حال خانواده و فرزندان خود غافل نباشند و جویای کار آنها شوند(تلفن زدن) و بعد از برگشتن اسیب های قهری ناشی از آن را جبران کنند(کمبود محبت بر خانواده بر خانواده و فرزندان).
البته نباید فکر شود که تبلیغ، تاثیر منفی بر خانواده دارد و باید یکی را انتخاب کرد
خلاصه اینکه؛ هم تبلیغ وظیفه ای خطیر است و هم غافل نشدن از خانواده، و می شود با برنامه ریزی درست، این دو را مدیریت کرد.
--------------
پی نوشت:
1ــ تحف العقول، ص70