یک روحانی و طلبه وقتی وارد فضای تبلیغی می شود، باید طوری عمل کند که حضور او در آنجا تاثیر گذار باشد؛ یعنی با ورود یک عالم دینی در محل تبلیغ، مردم از رفتار و عمل و سخن او تاثیر مثبت بپذیرند و این مهم به دست نمی آید مگر اینکه آن طلبه چند کار انجام دهد:
اول اینکه، نسبت به معنویت و اعمال عبادی حساس باشد و طوری نباشد که مردم فکر کنند، نماز خواندن او، دعا خواندن او و عبادت کردن او از روی اجبار است.
دوم اینکه نسبت به دنیا و زر و زیورها و مال دنیا بی اعتنا باشد، نه اینکه استفاده نکند؛ بلکه منظور آن است که مال دنیا را هدف و غایت خود قرار ندهد.
سوم اینکه روحانی و طلبه باید روی خوش داشته باشد و عبوس نباشد، بلکه به وقت و موقع خودش مزاح کند و به وقت خودش، جدی باشد و اگر کسی بیماری یا مشکلی داشت، اگر با پول نتواند به او کمک کند، بلکه با اخلاق خوب و روی خوش، آن مشکل و درد را تسکین دهد؛ لذا شاعر گفت:
چو وا نمی کنی گرهی، خود گره مباش
ابرو گشاده باش چو دستت گشاده نیست