نگاه نخست
خانواده یک نظام است و یکی از نیازهای اساسی نظام، داشتن سلسله مراتب. زمانی که رتبه ها در خانواده مشخص باشد، کارکرد خانواده ارتقا می یابد و هر کدام از اعضای آن، در برابر نقش هایی که ایفا می کنند، از مواهبی برخوردار می شوند، ولی آن گاه که جایگاه افراد خانواده به هم ریزد، نمی توان در آن خانواده، آرامش و موفقیت جست وجو کرد.

نگاه دوم
فرزندان از داشتن پدر و مادر صمیمی و مقتدر، لذت می برند. همراهی جدیت با محبت، کلید اصلی فرزندپروی موفق است. زمانی که یکی از این دو کلید در خانه و نظام تربیتی گم شود، تربیت هم با کاستی هایی روبه رو خواهد شد. در خانه ای که نقش پدری و مادری با ابهت به همراه محبت باشد، فرزندانی با اعتماد به نفس، مستقل و شایسته رشد می یابند.

نگاه سوم
پدر و مادر در ذهن و روان کودک از جایگاه ویژه و ممتازی برخوردارند. پدر را قله زندگی و مادر را کاشف استعدادهای کودک دانسته اند. تأثیری که والدین بر زندگی کودکان می توانند داشته باشند، نه فقط در سال های تربیت، بلکه به درازنای یک عمر خواهد بود. با نگاهی به خود می توانیم ریشه بسیاری از رفتارهای کنونی را در آموزش هایی که از پدر و مادر خویش دریافت کرده ایم، به خوبی مشاهده کنیم و  به طولانی بودن تأثیر تربیتی پی ببریم.

نگاه چهارم
کم بودن تعداد فرزندان و کم کاری والدین در یادگیری مهارت های فرزندپروری، سبب شده تا روز به روز کودکان از جایگاه خود دور شوند و  قدرتمندی بیشتری در نظام خانواده به دست آورند؛ تا جایی که گاهی در کانون تصمیم گیری خانوادگی قرار می گیرند و نقش تعیین کننده ای در این فرایند ایفا می کنند. این وضعیت، به نفع هیچ کدام از افراد خانواده نخواهد بود و نظام خانوادگی را اکنون و در آینده، دچار چالش های بسیار بزرگی می کند. کودکان به شخصیتی کاذب دست می یابند که همانند آنچه در پویانمایی ها و فیلم های تخیلی خود می بینند، می تواند هر آنچه را نمی پسندند، به راحتی تغییر دهند و حتی قدرت های بزرگی چون پدر و مادر را مدیریت کنند!

نگاه پنجم
فرزندسالاری، از هر دریچه ای که به آن بنگریم، ناپسند است. یکی از این نگاه های ناب، در سخنان پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله دیده می شود که فرمود: «خدایا! پناه می برم به تو از فرزندی که سلطانم باشد و بر من فرمان براند».(بحارالانوار، ج86، ص186)

نگاه نهایی
هر چه زمان می گذرد، پدران نیازمند مهارت آموزی فزون تری برای بروزرسانی خویش هستند. بخشی از اقتدار پدر را که در شکل گیری رفتار فرزندان ضروری است، داشتن توانمندی در عرصه های گوناگون، به ویژه عرصه فناوری تشکیل می دهد. آن گاه که پدر از آنچه در این عرصه رخ می دهد باخبر باشد و حتی در دوران نوجوانی فرزند از او در مهارت روز پیش بگیرد، اثربخشی بیشتری خواهد داشت. نکته نهایی، تدبیری است که به صورت خاموش از سوی پدر به کار گرفته می شود و حمایت فرزند را از جنبه های گوناگون دربرخواهد داشت و  او را در دنیایی امن و آسوده قرار می دهد. این حمایت در کنار انتظار از او، به رشدی تحولی خواهد انجامید.

منبع: اشارات، بهار سال1393، شماره 154.