یکی از آداب دعا کردن این است که برای همه دعا کنیم و فقط به فکر خودمان نباشیم. این موضوع در دعاهای ماه مبارک رمضان نیز بسیار به چشم می خورد. از جمله اینکه در دعا می خوانیم: «وَ اعْصِمْنِي فِيمَا بَقِيَ مِنْ عُمُرِي وَ اسْتُرْ عَلَيَّ وَ عَلَى وَالِدَيَّ وَ وَلَدِي وَ قَرَابَتِي وَ أَهْلِ حُزَانَتِي وَ (كُلِّ) مَنْ كَانَ مِنِّي بِسَبِيلٍ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ؛ و در آتيه عمر از هر گناهم نگاه دار و زشتی هاى من و والدين و فرزندان و خويشان و بستگانم را مستور ساز و هر كه از من به راه اهل ايمان است از زن و مرد در دنيا و آخرت گناه همه را مستور گردان.» شب قدر نیز از جمله اوقاتی است که باید در دعا کردن خود همّت بالایی داشته باشیم و تا جایی که می توانیم ظرف بزرگتری را برای دریافت رحمت و برکت آن با خود به درگاه غفران الهی ببریم؛ زیرا دریای مغفرت الهی بیکران است. به همین خاطر است که امام کاظم (علیه السلام) در ادامه دعای فوق می فرمایند: «فَإِنَّ ذَلِكَ كُلَّهُ بِيَدِكَ وَ أَنْتَ وَاسِعُ الْمَغْفِرَةِ؛  كه بخشش همه‏ به دست توست و مغفرت و رحمتت بسيار وسيع است.»

پی نوشت:
- مفاتیح الجنان؛ دعای "اللهم هذا شهر رمضان".