در ادعیه یک سیرى وجود دارد که خوب است مورد توجه قرار گیرد. آن سیر این گونه است که انسان مواقعى که مضّطر مى‏ شود، اول استغفار کند و گناهان خودش را [اگر به زبان نمی آورد،] حداقل در نظر آورد و بگوید: خدایا من این خطاها را کردم و تو دست از لطفت برنداشتى. بعد شروع کند از انبیا علیهم السلام یاد کند؛ از حضرت آدم، شیث، نوح و ابراهیم و … تا به اهل بیت علیهم السلام برسد و اسامی آن ها را نیز ذکر کند. بعد از اهل بیت علیهم السلام کسانی را که تالى تلو عصمت هستند، نام ببرد مثل حضرت اباالفضل علیه‏ السلام، حضرت زینب سلام الله علیها و حضرت معصومه علیهاالسلام و … تمام اسامی آن بزرگوران را بیاورد، صلوات بر ایشان بفرستد و آن ها را شفیع قرار دهد. بزرگان و اولیای خدا را که بعد از اهل بیت علیهم السلام بوده ‏اند را نیز یاد کند و برای آن ها استغفار و طلب رحمت کند. بعد از این بگوید: خدایا به من تفضّل و ترحّم کن.
کسانی که حالتى برایشان پیدا مى‏ شود که مى‏ خواهند وارد عالم مجردات شوند، باید این کار را بکنند تا آن ها را راه دهند. توبه، استغفار، صلوات بر محمد و آل محمد علیهم السلام، ذکر اسامی آن ها و خداوند را به آن ها قسم دادن، در را باز می کند. این روش از برخی روایات هم قابل برداشت است.[۱]

پی نوشت:
——————————————————–
[۱]إِیَّاکُمْ‏ أَنْ‏ یَسْأَلَ‏ أَحَدٌ مِنْکُمْ رَبَّهُ شَیْئاً مِنْ حَوَائِجِ الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ حَتَّى یَبْدَأَ بِالثَّنَاءِ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ الْمِدْحَهِ لَهُ وَ الصَّلَاهِ عَلَى النَّبِیِّ وَ آلِهِ ثُمَّ الِاعْتِرَافِ بِالذَّنْبِ ثُمَّ الْمَسْأَلَه؛ اگر یکى از شما حاجتى از حوایج دنیایى و آخرتی داشت، قبل از هر چیز اوّل خداوند را ثنا کند و مدح گوید، بعد صلوات بر پیامبر و آلش بفرستد، سپس اعتراف به گناهان خود کند و بعد از آن حاجات خود را طلب کند. (سفینه البحار، ج‏۳، ص۵۰. همچنین در روایات دیگر این گونه آمده است: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: إِنَّمَا هِیَ الْمِدْحَهُ ثُمَّ الثَّنَاءُ ثُمَّ الْإِقْرَارُ بِالذَّنْبِ‏ ثُمَّ الْمَسْأَلَهُ إِنَّهُ وَ اللَّهِ مَا خَرَجَ عَبْدٌ مِنْ ذَنْبٍ إِلَّا بِالْإِقْرَارِ. (اصول الکافی، ج‏۲، ص۴۸۴) عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام قَالَ: لَا یَزَالُ‏ الدُّعَاءُ مَحْجُوباً حَتَّى یُصَلَّى‏ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد. (اصول الکافی، ج‏۲، ص۴۹۱))