یکی از نکاتی که مبلغان دینی باید در سفرهای تبلیغی خود مد نظر قرار دهند، دخالت نکردن در امور مالی است.
بدون شک مداخله در امور مالی، یکی از مصادیق قرار گرفتن در مواضع تهمت است. «وَ لا تُلْقُوا بِأَيْديكُمْ إِلَى التَّهْلُكَة؛ خود را به دست خود به هلاكت نيفكنيد.»
یکی از موارد مهمی که همواره آسیب زا بوده است، تعیین سقف مالی جهت اختصاص دادن به مبلغ دینی از طرف خود مبلغ است.
مثال دیگر: ممکن است مردم حتی از روحانی مبلغ بخواهند که در امور مالی دخالت کند؛ مثلا از او  بخواهند که با پولی که از مردم جمع شده و در اختیار او قرار داده اند، به علت آشنایی بیشتر، به نمایندگانی از آنها به شهر رفته و برای مسجد امکاناتی بخرد(پشتی، وسایل روشنایی و...)، در اینجا باید روحانی مبلغ، جوانب احتیاط را در نظر بگیرد و تا جایی که امکان دارد، وجوه مالی را به دیگران بسپارد و خودش به عنوان ناظر، انجام وظیفه کند.
چه بسا در صورت  احتیاط نکردن شخص روحانی در قضیه مالی، عواقب نامطلوبی گریبان او را بگیرد. شاید برخی از بدبینی های مردم نسبت به روحانیت از همین جا نشات گرفته باشد.
--------------
پی نوشت:
1ــ بقره/195