پرسش :
در سوره واقعه، «اصحاب یمین» و «السابقون السابقون» چه ارتباط و نسبتی با یکدیگر دارند؟(فرق اصحاب یمین و السابقون السابقون در سوره واقعه چیست؟)

پاسخ :
«اصحاب یمین» کسانی هستند که نامه اعمالشان به دست راستشان داده می‌شود.[1]
اما «سابقون» به سبقت‌گیرندگان از امت‌های پیامبران که پیشوایان و رهبران هدایت‌اند گفته می‌شود؛ یعنی کسانى که نه تنها در ایمان پیشگام‌اند، بلکه در اعمال خیر و صفات و اخلاق انسانى نیز پیش‌قدم هستند؛ لذا در «اصحاب یمین»‌بودن فرقی بین این دو گروه نیست؛ چرا که در حقیقت، سابقون در ایمان و اعمال صالح نیز از اصحاب یمین خواهند بود؛ زیرا فردای قیامت، نامه اعمالشان به دست راست آنها داده خواهد شد، اما «سابقون» به دلیل ویژگی‌های برتری که دارند از مقام بسیار بالاتری برخوردارند. به عبارت دیگر هر کدام از «سابقون» از «اصحاب یمین» به شمار می‌آیند، اما این‌گونه نیست که هر اصحاب یمینی از سابقون باشد.
در ارتباط با «اصحاب یمین» و «السابقون السابقون»، نظریات دیگری هم از سوی مفسران نقل شده است؛ مانند:
1. «قال الیمین علی أمیر المؤمنین ع و أصحابه شیعته»؛[2] علی(ع) یمین است و «اصحاب یمین» پیروان آن‌حضرت می‌باشند.
2. «السابقون الذین قد سبقوا إلى الجنة بلا حساب»؛[3] سابقون کسانی هستند که بدون حساب و کتاب به سمت بهشت پیشی گرفتند.[4]
3. «وَ السَّابِقُونَ السَّابِقُونَ فإنهم أنبیاء مرسلون و غیر مرسلین»؛[5] سبقت گرفتگان، پیامبران مرسل و غیر مرسل هستند.
4. «و هو أن المراد منه أن السابقین إلى الخیرات فی الدنیا هم السابقون إلى الجنة فی العقبى»؛[6] منظور از سابقون، سبقت گیرندگان در خیرات دنیا، همان سبقت گیرندگان به سوی بهشت هستند در آخرت.

منبع: اسلام کوئست
-----------------------------------------
پی نوشتها :
[1]. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی‏، محمد جواد، ج 9، ص 324، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش؛ طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 19، ص 123، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ پنجم، 1417ق.
[2]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، محقق، مصحح، موسوی جزائری، سید طیب،‏ ج ‏2، ص 348، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404ق.
[3]. همان، ص 346.
[4]. ر. ک: 36388(کسانی که بدون حساب وارد بهشت می‌شوند).
[5]. عروسی حویزی، عبد علی بن جمعه، تفسیر نور الثقلین، تحقیق، رسولی محلاتی، سید هاشم، ج ‏5، ص 206، قم، اسماعیلیان، چاپ چهارم، 1415ق.
[6]. فخرالدین رازی، ابوعبدالله محمد بن عمر، مفاتیح الغیب، ج ‏29، ص 390، بیروت، دار احیاء التراث العربی، چاپ سوم، 1420ق.