امّا چند قسم از خوف ممدوح هم بیان کنم و بعد به سراغ مطلب دیگری برویم. یکی از مطالب خوف ممدوح عند الآیات و الاحادیث و الاولیاء، خوف از عاقبت به خیری است. این یکی از خوف های خوب است که انسان فکر نکند من همین که الآن هستم، خواهم بود. برصیصای عابد سقوط کرد. لذا انسان عاقل دائم در این خوف هست. نمی گوید: از ما که دیگر گذشت و ما که دائم سر درس اخلاقیم و نماز می خوانیم و با بزرگان نشست و برخاستی داشتیم و ... . کسانی بودند که حتّی در محضر حضرت صادق القول و الفعل بودند، امّا ... . بالاتر از پیامبر، خورشید نبوت، که مستقیم می تابد، امّا یک عدّه که در محضرشان بودند، چه شدند؟! برخی منافق بودند، امّا برخی منافق نبودند، ولی سقوط کردند. این که بارها بیان کردم، عین این جمله را یادداشت کنید و هر روز تکرار کنید، برای همین است:
هر کس ولو به لحظه ای تصوّر کند، کسی شده است، همان لحظه، لحظه ی سقوط اوست! یعنی همان لحظه سقوط کرده است، دیگر نباید منتظر بعدها باشیم. به قول آیت الله العظمی بهاءالدّینی، بعضی ها بیست سال پیش سقوط کردند و الآن صدایش درآمده است. ابوحنیفه گفت: «لو لا السنتان لهلک نعمان»، اگر آن دو سالی که نزد حضرت صادق القول و الفعل بودم، نبود، هلاک شده بودم. امّا چه کرد؟ خودش یک مذهب درست کرد! سقوط کرد! طلحه، زبیر و ... سقوط کردند، منافق نبودند، امّا به خاطر حبّ به دنیا سقوط کردند.
خوف از عاقبت به خیر شدن، خودش خوف ممدوح است. انسان بترسد که نکند عاقبت به خیر نشوم و سوء عاقبت برایم به وجود آید. جدّی تا آن لحظه ی آخر، هیچ چیزی معلوم نیست. به قول اولیاء خدا تا آن موقعی که ملک الموت نیامده، معلوم نیست که دینمان را با خودمان می بریم و مؤمن از دنیا می رویم یا خیر.