در مورد عصمت در تفکّر می توان این گونه مثال زد:...

در مورد عصمت در تفکّر میتوان اینگونه مثال زد: مثلاً در قرعه کشی یکی از تعاونی ها که فرش می دادند، قرعه به نام حسن آقا درمی آید، شخصی پیش خود می گوید: در خانه حسن آقا فرش زیاد است، بهتر است این فرش را به حسین آقا بدهیم که اصلاً فرش ندارد
این فرد قصدش خیر رساندن به دیگری بوده، امّا در اصل این تفکّر او، تفکّر غلطی است. بعد که یک لحظه تأمّل می‌کند، می‌گوید: نه، ما گفتیم قرعه کشی می شود و به قید قرعه به اعضای تعاونی فرش اهدا می شود، من فقط می‌ توانم به حسن آقا بگویم شما که فرش داری، لطف کن این را به حسین آقا بده. 
پس این اشتباهی است که در تفکّر به وجود آمده امّا معصوم(عليه الصّلوة و السّلام) در تفکّر هم اشتباه نمی‌کند؛ چون عصمت ذاتی دارد و از روز نخست در همه چیز پناه برده شده به خدا بوده است. 
شاید به همین خاطر است ‌که اولیاء الهی و خصّیصین خیلی تأکید داشتند که انسان حتماً ذکر «أَعُوذُ بِاللَّهِ السَّمِيعِ الْعَلِيمِ مِنْ هَمَزَاتِ الشَّيَاطِينِ وَ أَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ إِنَّ اللَّهَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيم»  را که از حضرت باقر العلوم(صلوات اللّه و سلامه علیه) است، ده مرتبه قبل از طلوع آفتاب و ده مرتبه قبل از غروب آفتاب بگوید، که اگر صبح گفت، روز او بیمه می شود و اگر شب گفت، شب هم بیمه است. پس این گونه انسان می تواند به پروردگار عالم پناه ببرد که از محرّمات دور باشد و به معنای حقیقی انسان باشد.