طبیعی است که ائمّه(علیهم صلوات المصلّین) از خطای در اعمال دورند؛ چون پناه برده شده به خدا هستند.
 یعنی ائمّه(علیهم صلوات المصلّین) از جمیع محارم  الهی دورند، «الْمَعْصُومُ هُوَ الْمُمْتَنِعُ بِاللَّهِ مِنْ جَمِيعِ مَحَارِمِ اللَّهِ». اصلاً مگر می شود از جمیع محارم الهی دور نباشند؟! یعنی خدای ناکرده معصوم(عليه الصّلوة و السّلام) بیاید یک کار حرام انجام بدهد؟!

در باب مهدویت، عصمت امام دو نکته دارد:
عصمت عمومی
طبیعی است که ائمّه(علیهم صلوات المصلّین) از خطای در اعمال دورند؛ چون پناه برده شده به خدا هستند. یعنی ائمّه(علیهم صلوات المصلّین) از جمیع محارم  الهی دورند، «الْمَعْصُومُ هُوَ الْمُمْتَنِعُ بِاللَّهِ مِنْ جَمِيعِ مَحَارِمِ اللَّهِ». 
اصلاً مگر می شود از جمیع محارم الهی دور نباشند؟! یعنی خدای ناکرده معصوم(عليه الصّلوة و السّلام) بیاید یک کار حرام انجام بدهد؟! 
ما قائلیم که اگر معصوم(عليه الصّلوة و السّلام) حرامی  را انجام داد، دیگر نمی تواند پیشوای خلق شود، در حالی که او پیشوای کلّ خلق است.
لذا ما میگوییم: اصل امامت و هدایت خلق به سوی پروردگار عالم «وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا»  در این قضیه اوّلیه خوابیده شده که آنها از جمیع محارم الله دور باشند. پس عصمت عمومی، اوّلین خصلت معصوم(عليه الصّلوة و السّلام) است
عصمت ذاتی
عصمت ذاتی، از روز نخستِ خلقتِ معصوم(عليه الصّلوة و السّلام) وجود دارد؛ چون اصلاً او از روز اوّل، چه در ظاهر و چه در باطن، به خدا پناه برده بوده است؛ یعنی از همان روزی که به صورت نور در وجود پروردگار عالم خلق شده، این قضیه پناه بردن به خدا در او وجود داشته است. 
عصمت ذاتی به این معنا نیست که معصوم(عليه الصّلوة و السّلام) به پروردگار عالم پناه می برد که گناه نکند، بلکه به این معناست  که هیچ نوع خطای شخصی انسانی چه در گفتار و چه در کردار خود نداشته باشد؛ یعنی هرچه گفته می شود از ناحیه پروردگار عالم باشد
بدانید اگر انسان به خودش واگذار شود، امکان دارد گاهی اشتباه تفکّری - منظور اشتباه عمدی در گناه نیست - داشته باشد، امّا معصوم(عليه الصّلوة و السّلام) حتّی اشتباه تفکّری هم ندارد؛ چون عصمت او عصمت ذاتی است و از اوّل نور پروردگار عالم بوده و به او پناه برده است
 پس این دو قضیه متفاوتند. ما قائلیم که معصومین(علیهم صلوات المصلّین) عصمت در تفکّر هم دارند - در این نکته مهم تأمّل کنید.